Opnieuw in het schoolbusje onderweg naar Kreimeh en Jofeh. Dat zijn projecten van het Instituut. Eigenlijk is het hetzelfde als de dovenschool in Salt, alleen dan veel kleiner en ook voor gehandicapte kinderen.
Communiceren
Na het gehobbel in het busje stappen we als eerste uit bij Kreimeh. We komen terecht bij een heel klein schooltje met een kleine speelplaats, waar twee schommels stuk zijn. We mogen in de klaslokaaltjes kijken. Daar zitten een paar dove meiden die leren om te naaien. Dat doen ze één keer per week. Ik probeerde wat met ze te gebaren, maar kwam er al snel achter dat ze het niet zo goed konden. Dat is natuurlijk best sneu, als het de enige taal is waarmee je kunt communiceren.
Bellen blazen
We gingen een klas in met gehandicapte kinderen. Ik had bellenblaas meegenomen en ging zitten voor de kinderen. Ik blies de bellen in hun gezicht en ze moesten heel hard lachen. Daarna probeerde ik de kinderen zelf te laten blazen. Het lukte ze niet altijd, maar als ze het wel lukte zag je ze lachen. Dat was een supermooie ervaring.
Dit meisje met het syndroom van down probeerde de bellen op te vangen
Ik ging nog een klas in met gehandicapte kinderen. Bij hen ging ik ook bellen blazen en die vonden het ook geweldig. Ze probeerden de bellen stuk te maken.
