Dit keer een licht onderwerp. Allicht dat dit past in de ‘zeg het met’-reeks, maar we weten allemaal waar dat aan ligt. Nog maar twee weken en dan wordt het zwaar. Hoe gaan we afscheid nemen en hoe zit het met onze plicht in Nederland? Allemaal vragen die eigenlijk het afgelopen half jaar ergens wel tevoorschijn kwamen. Er is nog geen lampje gaan branden voor het antwoord. ‘Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn’, zegt een kinderliedje. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat we ons hoekje nog moeten vinden. Gelukkig is er het Eeuwig Licht dat ons kan bijschijnen.

Over schijnen gesproken: de zachte groene kamer staat de laatste weken nog even in het spotlicht. De blacklight is opgehangen evenals de nieuwe ventilator. De kamer is echt bijna klaar.

Voor twee netwerkmigraties heb ik nog enige zorgen. Gelukkig herinnerde Tanja mij eraan dat ik afgelopen jaren bergen verzette in één week. Nu heb ik nog twee keer zoveel tijd! ‘Rationeel Optimisme’ was de term die Thomas moest integreren in zijn tijdvakkenopdracht. Ik weet nog wel een goed voorbeeld… Morgen zal ik mijn licht er eens over laten schijnen. Nu is het zondag en ga ik koffie zetten.

René

Onze grote Edison aan het werk.

De witte rand licht mooi op door de blacklight. De begeleiders waren erg blij met deze aanwinst.

Dit moet je eigenlijk in het ‘donker’ zien…

Doekjes en balletjes van neon reageren prachtig op het ‘zwarte’ licht.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met plakband. Ik kom het te vaak tegen op plekken waar ik het niet wil zien, maar het is mijn beste vriend als iets snel moet worden gemaakt…

Van de dove Aya hebben de vrouwen een spoedcursus hoofddoekje leggen gehad. Beetje doekje voor het bloeden met nog twee weken te gaan…

Zout der aarde

Zes weken zomervakantie! Dat klinkt lekker lang. Toch is het juist deze korte tijd die we nog maar hebben voordat we weer terug naar Nederland gaan. Zes weken om af te maken waar we aan begonnen zijn. Ondertussen gebruik ik deze blog voor zelfreflectie en even stoom afblazen.

Want ik snap dit land niet. Meestal lig ik ’s nachts wel een uurtje wakker om na te denken over één van mijn projecten. Maar als de slaap me dan vat, dan word ik achtereenvolgens wakker van voorbijrazende auto’s, claxons, auto-alarmen, autoradio’s, een balkende ezel, blaffende honden, de minaret, vogels, nog een keer de minaret en mijn wekker… En dat is nog niet alles wat me bezighoudt.

Om (streaming) e-learning mogelijk te maken is een goede internetverbinding nodig. Het gaat om het bereiken van een miljoen (!) doven in het Midden-Oosten. Ik had sneller internet laten regelen zonder maximum. ‘Unlimited’ heette het abonnement. En in dit land zonder grenzen was dat precies wat ik zocht. Blijkt het toch weer ‘Jordaans’ unlimited te zijn. Er zit gewoon een limiet op, waarna de snelheid naar beneden gaat. En daar blijft het niet bij: de effectieve snelheid is 1/5 van wat aangegeven was!

De tegenstellingen omgeven me. Vanmorgen waren we op het politiebureau om Tanja’s verblijf te verlengen. Op de weg er naartoe zie ik auto’s met de mooiste lichtmetalen velgen, maar de auto zelf zit vol met deuken. Een vrouw in een burka zit achter het stuur van een enorme SUV. In het politiebureau liepen op de grond van de wachtruimte 3 verschillende soorten mieren; van 2mm, 5mm en 1,5 cm. Die laatste liep mank, maar dat past wel bij ons werk.

Zeer regelmatig klinkt de roep van de moskee. En oproep tot gebed kan niet fout zijn. Maar waarom moet dat midden in de nacht? Ik vraag me dan echt af of de imam dan ’s morgens om half vier tegen zijn vrouw zegt: ‘Schat, ik ga weer fijn zingen.’ En hoeveel mensen staan er ’s nachts daadwerkelijk op om te bidden? Maar goed, misschien ben ik ten diepste wel jaloers dat het deze mensen lukt om zoveel tijd aan God te besteden…

Het gaat slecht met mijn Arabisch. Dat merkte ik toen ik hommus bestelde (een soort saus). Ik wilde een grote bak. En elke dag hoor ik vanaf de minaret ‘Allah-hu akbar’ roepen; God is groot. Dus ik bestelde in mijn wijsheid ‘hommus akbar’. De man reageerde met ‘Kebir’, het juiste woord voor groot. De mensen hier prijzen God elke dag en ik verwacht mijn heil van gestampte kikkererwten…

Laatst zat ik in de bus van Sweileh naar Salt. Op het raam zat een mooie sticker met ‘verboden te roken’. De controleur zat er heel relaxed onder… met zijn sigaret. De buschauffeur had een geel t-shirt aan met de ‘Lord’s Prayer’ erop. Het ‘Onze Vader’ woordelijk achter het stuur! En tegelijkertijd past het ook weer. Wat gebeurt er als dit gebed achter het ‘stuur van je leven’ zit? Teveel om over na te denken. Nog zes weken om dit land te snappen en de projecten af te ronden.

René

Het is al weer even geleden dat we iets hebben laten horen. Misschien hebben we ons ongemerkt beter aangepast aan Jordanië dan we denken. Want wachten is hier een dagelijkse bezigheid. Ze hebben het verheven tot een kunst. Zo wacht ik nu al weken op apparatuur van een Jordaans bedrijf. Op 5 maart was ons eerste contact en vanaf 1 april zouden de spullen ‘zo snel mogelijk’ worden geleverd. Het lag op voorraad. Dus wat kon er misgaan? Maar ondertussen lijkt het wel een uit de hand gelopen 1-april grap. Ik toon best flexibiliteit, maar flexibel omgaan met tijd is toch hetzelfde als een beveiligingsbedrijf dat vanwege bezuinigingen criminelen inzet!

Genoeg gezeurd. Want dat is veel te Nederlands voor ons Jordaans bestaan. En er gebeurt genoeg. Tanja is vorige week zelfs een paar dagen in Nederland geweest. Helaas was het voor een begrafenis., maar de ontmoetingen waren waardevol. En op de terugweg heeft ze haar ouders meegenomen. Dus Thomas en Joanne hebben hun verjaardagen (opnieuw) gevierd met opa en oma erbij.

Een uitkijkje in Salt met op de voorgrond de plant ‘Sabr’, wat ‘geduld’ betekent

We hebben zelfs een auto gehuurd om er een paar dagen op uit te trekken. Natuurlijk wel een Jordaanse auto waarbij we met z’n vieren op de achterbank zitten. ‘Mag dat wel?’, vroeg mijn schoonmoeder. Toen ik haar vertelde dat ik net drie mannen zag in een rijdende open pick-up om samen een paard vast te houden, had ze wel door dat wij een zegen zijn voor de politie hier.

Over zegen gesproken: het instituut heeft een vluchtelingentent gekocht. Er schijnt een gezin met kinderen in Salt te wonen in kartonnen dozen. Een tent is dan een beter alternatief. Ik blijf me verbazen over de diversiteit van het werkgebied van het instituut. Als er ergens een helpende hand nodig is, dan weten ze wel iets te verzinnen.

Gelukkig wordt dit ook opgemerkt in het Midden-Oosten. Afgelopen donderdag was er een prijsuitreiking in Dubai. De doofblindenafdeling en het ‘project’ World Wide Hearing – waar Broeder Andrew een drijvende kracht is – waren voorgedragen. Welke prijs mogelijk gewonnen is, weet ik nog niet, maar duidelijk is wel dat het werk van het Holy Land Institute for the Deaf internationaal wordt opgemerkt.

Een groot deel van het werk moet binnenkort te zien zijn in het fotoboek dat gemaakt wordt voor het 50-jarige jubileum. Op dit moment wordt eerst het Jordaanse gebarenwoordenboek gedrukt. Dat is een meer dan duizend pagina’s tellend boek met alle gebaren. In mei is de feestelijke presentatie. Daarna wordt het jubileumboek gedrukt, waar ik ook aan meegewerkt heb.

Nog twee maanden kunnen we ons steentje hier bijdragen. Hoe het daarna verder gaat zal de tijd ons leren. En zolang we in Jordanië zitten kan dat dus wel even duren 😉 .

René

Wandeling door Salt

Een woestijnpraatje met Broeder Andrew…

Waaróm is me nog niet duidelijk, maar na drie maanden is de reguliere substantie waarin mijn maaltijden de weg naar het riool vinden op miraculeuze wijze vloeibaar geworden. Vroeger veranderde ooit water in wijn, maar blijkbaar zijn de regels aangepast. Hoe dan ook, we zijn er nog! En afgelopen twee weken waren extra speciaal, omdat opa en oma Kolsters bij ons waren. Vooral Joanne heeft haar kans gegrepen spelletjes te spelen. Daar houdt haar vader namelijk niet zo van. En natuurlijk is het leuk om in werkelijkheid te laten zien waarover we geschreven hebben.

We hebben zaterdag zelfs een uitstapje gemaakt naar een Oase in Azraq, het woestijnachtige oosten van Jordanië. Op de weg er naartoe kwamen we langs een kasteel van de 8^e eeuw, waar vroeger reizigers een onderkomen vonden.

Onze ‘gids’ was niemand minder dan Broeder Andrew zelf. In plaats van een levenloze ruïne, zie je opeens Abraham lopen met al zijn vee en komt de profeet Mohammed even langs op doorreis.

Het eindpunt, de Oase, had toch minder Punica-gehalte dan gedacht. Geen overvloedig water, geen hangmat, geen ‘drink met je billen bloot melk uit de kokosnoot’. Het water wat normaal gesproken uit Syrië komt en de ondergrondse wateren vult, wordt nu door dammen in Syrië tegengehouden.

Wat wel tot de verbeelding sprak, was het kasteel waar de beroemde ‘Lawrence of Arabia’ zijn intrek had genomen.

Het Biesbosch-achtige natuurpark was mooi, maar op één of andere manier paste het niet in dit landschap. En dat bleek ook wel toen we opeens een enorm geraas hoorden; straaljagers, klaar om vanuit Jordanië te verkennen en te vernietigen…

Onderweg lezen we op de borden: Syrië: 60 km., Irak: 180 km. Dat is toch wel erg dichtbij. Rechts van ons doemen enorme vluchtelingenkampen op, een eindje verderop meerdere legerbases achter elkaar. Wij hadden een leuke dag, maar wel met een dubbel gevoel.

Afgelopen zondagochtend zaten we met mijn ouders in ons appartement toen er opeens straaljagers voorbijraasden. Ik dacht aan de legerbases. Er vlogen drie staaljagers voorbij, daarna vier, daarna nog eens zeven, in formatie. Foute boel, dachten we. Niks op het nieuws… Steeds opnieuw het machtige geluid. Ergens voelt het stoer, maar tegelijkertijd is het beangstigend. Later hoorden we dat het een jaarlijkse feestdag was bij de Dode Zee en dat de straaljagers een feestelijke bijdrage leverden voor het koninklijk bezoek. Het was feest! Wat een land van contrasten.

En mijn werk? Dat gaat goed; langzaam, maar goed. Gisteren zes uur op pad geweest voor speciale kabels voor de streaming-oplossing. Vanmiddag help ik Tanja bij het maken van de snoezelkamer. En als ik weer razende geluiden hoor, dan zijn twee dingen belangrijk: bananen en feest!

Een beetje van alles en nog wat. Dat is een goede omschrijving van mijn ritme. Er is geen gestructureerd programma en alle projecten lopen door elkaar heen. Het computergebeuren is een ‘on going process’ – of beter gezegd een ‘never ending story’ (met een UPS die al 20 keer ingegrepen heeft); het jubileumboek (oh ja, dat moet ook nog snel af) heeft weer aandacht gehad; en dan is er ook nog een multimediaproject dat in april (grotendeels) af moet zijn. Vorige week zondag hebben we geskypt met onze kerk. En dan is daar opeens het besef dat er ook nog een leven is naast dit instituut. Eén van de vragen van de gemeenteleden was of we wel genoeg te eten hebben. Daarom hier een foto van ons ontbijt.

Ja, wij hebben genoeg te eten…

Tanja is afgelopen donderdag naar Amman gegaan voor snoezelspullen. Wie gaat Thomas en Joanne dan lesgeven? Reneetje! Thomas had een repetitie Nederlands en Joanne een rekentoets. Mijn Frans was toch meer weggezakt dan ik dacht… Tussendoor mailde ik over mijn projecten. Er moeten spullen uit Nederland meekomen met mijn ouders, die vrijdag hier komen. Veel spullen… echt heel veel spullen. En zonder deze spullen kan ik mijn tweede project wel vergeten. Het is de bedoeling zoveel mogelijk Doven in het Midden-Oosten te kunnen bedienen. En hoe kan dat beter dan met een ‘broadcast’. Mijn werkzaamheden blijven dus wel in de technische hoek, maar dit keer gaan we live streamen. Nee, daar heb ik (nog) geen verstand van, maar in het land der blinden… oh nee, dat is een verkeerde vergelijking… Gelukkig is het bedrijf Schaapsound in Zwolle bereid geweest me enorm op gang te helpen.

Tanja is ook goed op weg met haar snoezelspullen. Maar dat komt vast in haar blog te staan. Terwijl ik overdags midden in een ICT-klusje zit, herinnert een looprekje van een doofblinde me eraan dat er muziekles is. Paniek! Ik had al met een doofblinde muziek moeten maken. Net op tijd meld ik me. En dan volgen er weer 20 bijzondere minuten met Issa.

Samen de piano verkennen. Het werkte helaas niet. Less is more…

Afgelopen vrijdag was er een samenkomst aan de rivier de Jordaan. Ons gezin reed samen met de priester achter de bus aan met mensen uit Salt. ‘Vreemde jongens die Anglicanen’, maar bijzonder was het wel om zo dicht bij de plek te zijn waar Johannes de Doper mensen krachtig toesprak en de wegbereider was van zijn neef Jezus. En loop je dan met een priester en Thomas komt met een tak met doornen aan, dan kan het niet anders of de link met de doornenkroon is snel gelegd.

Thomas test even hoe het zou zijn met zulke doornen op je hoofd. Even later is hij per ongeluk in deze tak gaan staan. Een dikke doorn boorde dwars door zijn zool heen, net langs zijn teentje…

En als we dan toch bij de Jordaan zijn, dan wel even een foto.

Vaak krijgen we de opmerkingen dat we wel moeten genieten. En naast het werken, is er ook tijd voor ontspanning. Het weekritme is vol en onregelmatig, met onrustige nachten en ongeregelde dagen, maar als er dan een (zon)dagje is waarop we vrij zijn, kunnen we vaak genieten van de natuur. We mochten nog een keer op pad met een stel uit Duitsland, dat hier voor drie jaar werkt. Prachtige natuur net buiten Salt.

Tanja zet de bloemetjes buiten…

Where is Wally (1)?

Ja, dat is een schildpad. Het bijzondere wordt normaal. Dit is nu het huisdier van de Duitse familie. Joanne heeft het diertje veilig naar het huis gebracht.

En even geleden zijn we samen met een Nederlands echtpaar, dat hier twee weken was, naar de Dode Zee geweest. Ver voorbij het toeristengedeelte hebben we een prachtige plek gevonden.

Geen caribisch gebied, maar zoutstranden…

Where is Wally (2)?

En dan is er de post! Het normale wordt bijzonder. Wat een heerlijk moment was het toen er opeens drie pakjes post in mijn postvak lagen. Chocola! – bedankt zondagsschool!, leesvoer! – bedankt opa en oma Dronkert en een muziekvakblad Interface! – bedankt Fred!

Soms is het goed om houvast te krijgen door iets vertrouwds. Wij doen dat met Arretjescake. Van ergens diep onderin de toonbank van ‘onze’ winkel in Salt kwam iets cacao-achtigs tevoorschijn. Als het dan net zo smaakt als je hoopt, kan ons gelukt niet meer op.

We gaan bijna richting de helft. Morgen weer ‘volle bak peren’ er tegenaan.

René

Doofblinde Hazem verkent de piano

Naast Arabisch en gebarentaal is er nog een taal die belangrijk is: de taal van muziek. Bij de doofblinde kinderen leidt dat tot bijzondere ‘gesprekken’. Vrijwilligster Tamara is sinds enkele maanden begonnen met ‘muzieklessen’ voor de doofblinde kinderen. Door middel van trillingen, maar ook gewoon hoorbaar geluid, werkt ze aan hun ontwikkeling en ontspanning. En daar zag ze ook wel een taak voor mij. Afgelopen weken heb ik dan ook een paar keer met vier doofblinde kinderen piano gespeeld. En dat zijn bijzondere momenten, voor hen, maar ook voor mij.

Er staat een akoestische piano in het gebouw en het was de bedoeling dat ik samen met hen op zoek moest gaan: Wat vinden ze leuk? Wat raakt ze? Waar reageren ze op? Wat kunnen we samen spelen? Waar luisteren ze naar? Wat voelen ze? Dus geen vast programma, maar een samen ontdekken. Voordat we kunnen spelen, moet er eerst heel wat gebeuren. Ze moeten eerst zelf hun weg vinden naar de piano, op de bovenste verdieping achteraan het terrein. Ik stel me voor en daarna verschuiven we samen de pianokruk, maken de klep open, leggen het vilten doekje weg en dan gaan we muziek maken. Maar René, hoe communiceer je dan met hen?

Ja, dat vroeg ik me ook af. Muziek gaat over abstracte begrippen als ‘mooi’, ‘liefelijk’ en ‘krachtig’ en al zou ik het kunnen gebaren, moet het ook begrepen kunnen worden… Ik gebaar met mijn handen terwijl de handen van de doofblinde op mijn handen liggen. Deze ‘lezen’ mijn gebaren en ik vraag reactie terug. Daarna gaan we (samen) spelen. Gelukkig staat Tamara er ook bij die mij aanwijzingen geeft. En dan kom je er opeens achter dat Hazem tonen aanslaat en net zo lang wacht tot het geluid helemaal is uitgeklonken. Dan pas slaat hij opnieuw tonen aan. Blijkbaar hoort – of voelt – hij veel… Als we samen spelen verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht en zijn handbewegingen volgen het ritme.

Met zijn handen op mijn handen maken Hazem en ik de mooiste muziek

En Issa weet zelf wat hij wil horen. Hij speelt steeds hetzelfde – onbekende – wijsje en vindt eigenhandig de juiste tonen in vrijwel alle octaven. Ik speel mee met zijn melodie. Soms rustig, soms symfonisch en dat laat hij even toe, maar daarna laat hij me weten liever alleen te spelen en duwt mijn handen zachtjes van de piano, waarna hij zijn eigen melodie weer speelt.

Issa speelt liever zijn eigen wijsje

Ik probeer bekende liedjes te spelen en zoek dan naar herkenning. En bij Hazem zag ik dat bij het lied: ‘Open my eyes’, een rustig lied dat spreekt over luisteren naar de Allerhoogste en het verlangen naar inzicht. Zijn ogen waren dof en onrustig, maar zijn gezicht straalde.

…

Dit weekend waren de kinderen naar huis vanwege de sneeuw – er lag hier vrijdag 15 cm. En de kinderen van de armste gezinnen kregen een voedselpakket mee. Dat was nieuw voor mij. Ik wist dat veel ouders geen schoolgeld kunnen betalen, maar dit is wel een bijzonder initiatief vanuit een school. Achter de schermen gebeurt er zoveel waardoor dit instituut verschil maakt. De directeur is vorige week teruggekomen van een 3-daagse conferentie in India over World Wide Hearing. Hij heeft zich hard gemaakt voor goedkope gehoorapparaten voor zo’n 80 miljoen doven in plaats van dure medische ingrepen. Vorige week is ook Samier, hoofd van de buitendienst, naar Koerdistan (Noord Irak) gegaan om daar les te geven aan (dove) dovendocenten. Er is ook weer een team naar het Syrische vluchtelingenkamp Za’atari gegaan om daar hulp te bieden en gehoorapparaten aan te meten. En dan krijgt de laptop waar ik aan werk om gehoorapparaten uit Nederland mee te kunnen programmeren toch een andere lading.

René

En onze kinderen vermaken zich prima met Olaf…

René, dat zijn toch helemaal geen interessante foto’s voor bloglezers? Dat is inderdaad zo. Maar vier collega’s zullen dit beeld herkennen: René E., Jaap, Klaas en Steven. Het is gelukt! Alle apparatuur is beschermd tegen stroomuitval. Bedankt voor jullie hulp! Voor de liefhebbers heb ik onderaan deze blog nog twee foto’s van de serverkast geplaatst zoals het er nu bijstaat. Het wordt (natuurlijk) nog beter, maar dit is al stukken beter.

Vandaag is het zondag en dat is onze vrije dag. Tijd voor ontspanning en blogs. En wat me vanmorgen vroeg weer opviel, was de enorme hoeveelheid geluid. Er gaan geen twee seconden voorbij zonder dat een auto toetert. Ze toeteren hier om voetgangers te waarschuwen – en die lopen er altijd – maar ook als ze even moeten wachten. En dan de autoalarmen; iedereen wil anders klinken. Hoe gekker hoe beter. Gisteren ging een alarm af – natuurlijk zonder reden – en er waren wel drie verschillende klanken en melodieën achter elkaar.

Te midden van dit claxongeweld klinkt regelmatig de roep van de moskee, al zou het dit keer ook een woordvoerder van een demonstratie kunnen zijn… of de plaatselijke groetenman die zijn waar aanprijst. Ik weet het gewoon niet! Had ik trouwens al gezegd dat ze hier koken op butaangas en er karren rondrijden met wisselflessen? En had ik ook hun melodietje al genoemd? Für Elise, en dat de hele dag door, ergens in de stad. Sinds kort is er een tweede verkoper, met een andere melodie. Of het is dezelfde kar die van afwisseling houdt, maar dat doet niets af aan het opdringerige melodietje.

De stijle heuvels vragen om sterke auto’s. Die zijn hier in Salt weinig, dus elke auto maakt extra herrie om de beklimming te kunnen redden. Deze auto’s rijden ook ’s nachts langs ons huis… Toch slaap ik wonderwel prima hier. Maar vanmorgen kwamen de geluiden even te krachtig op me af. Tel daarbij op dat veel winkels houden van opvallen en daarvoor te felle halogeen knipperlicht-achtigen gebruiken en zelfs iemand met een extreem laag sensitief gehalte is hier al snel overprikkeld.

En dan het contrast: wij zitten in een dovenschool. Een oase van rust in deze chaotische stad. Nou ja, soms dan. Veel dove kinderen gebruiken hun stem om aandacht te trekken en dat zit in een frequentiegebied dat moeilijk te negeren is.

Thuis (in Nederland) luister ik veel naar muziek. Maar laptopspeakers hier voldoen ‘net’ niet aan mijn eisen. En een koptelefoon is ook zo isolerend. Sinds een paar dagen staat er een gitaar in ons appartement. Deze stond gehandicapt in de kapel. Hij miste twee snaren en een goede stemming. Ik was wel in een goede stemming en er zitten nu nieuwe snaren op. In deze ‘alarmerende’ situatie nemen deze snaren het op tegen de toeters, de luidsprekers en de aandachtstrekkers. En ze winnen met gemak.

René

De nieuwe UPS (onderaan) is in bedrijf genomen.

Een deel van de heringerichte serverkast. Links alle netwerkkabels en rechts alle stroom. Geel is internet. Overzicht. Wat een verademing.

En toen was er Internet!

Meestal ben ik één week in Jordanië. Vorig jaar was ik er drie weken – waarvan twee vakantie. En nu zit ik in de vierde week van mijn halve jaar. Nee, geen vakantie. Hard werken! Ik dacht dat ik met mijn vier uur extra werken in de week vorig jaar stoer bezig was, maar een normale Jordaanse werkweek is 44 uur. Dus ik ben maar anderhalve dag vrij in de week. Gelukkig is mijn werk leuk en afgelopen maandag zijn de computerspullen uit Nederland aangekomen! Erg snel en zonder hoge kosten. Dus ik ben helemaal losgegaan met de UPS-en en de switches. Helaas is de lokale IT-er vanwege een operatie ziek thuis. Als hij terugkomt, gaan we aan de slag met de nieuwe apparatuur en bijgewerkte netwerkconcepten.

Voor en na Genesis…

Zoals ik al eerder had laten zien, is de serverapparatuur op z’n Jordaans weggewerkt. Ik ben strakke datacenters gewend – toch Steven? – en dat niveau houd ik hier vast. Dus eerst orde in de chaos scheppen. Ik noem dat ‘Genesis toepassen’. En het lukt aardig. Ik heb wel het netwerk een deel van de ochtend platgegooid – en dat zonder service window. Dat kan hier dan weer wél! Nu nog wachten op de accu’s en dan is het de vuurdoop voor mijn handleidingen… En als ik twijfel, dan geef ik collega Steven (technisch coördinator) een berichtje. Oh, wacht, dat heb ik dit weekend gedaan! Fijn zulke kundige collega’s. Christaan Marting – die hier zelf vorig jaar een week meegewerkt heeft – configureerde deze week al op afstand mee aan de switches.

De achterkant van de serverkast kan eindelijk dicht en de ADSL ligt niet ergens onder de kast, maar zit netjes aan de muur (en ja, dit is zeer netjes!).

Had ik al gezegd dat ons internet geleverd is? Nou, geleverd… ik moest eigenlijk nog een paar dagen wachten (vanwege de sneeuwnasleep), maar ik heb ze gezegd dat ze de router gewoon kunnen afleveren en ik het zelf wel aansluit, zonder monteur. Dat hebben ze gelukkig gedaan en nu kunnen Thomas en Joanne goed hun schoolwerk doen. Want voorbereiden voor een Citotoets gaat goed met Squla en Ambrasoft, maar dan is Internet wel zo prettig.

Op dit moment speel ik weinig met de dove kinderen. Daarvoor is nu gewoon teveel werk. En Thomas en Joanne maken een hoop goed. Ze bewegen zich heel natuurlijk door deze vreemde wereld, die toch ook vertrouwd voelt. Wel heeft de leiding van de doofblindengroep me gevraagd piano te spelen met de doofblinde Issa. Toen hij als klein kind binnenkwam, leek hij doofblind, maar zijn gehoor blijkt aardig goed te zijn. En hij houdt van muziek en neuriet veel. Dus ik ben benieuwd hoever we kunnen komen.

Vandaag hadden we een vrije dag en zijn we naar Amman geweest… met de bus. We hebben het gehaald en zijn ook weer teruggekomen. Morgen weer een nieuwe dag om Genesis verder toe te passen.

Groet,

René

Nog even wachten op de apparatuur die verscheept wordt en dan Genesis toepassen in deze ruimte…

Zondagavond 21:00 uur: alles donker. Een stroomstoring. Vrijwel de gehele stad in het donker. Onze servers ook genadeloos uitgeschakeld. En waarschijnlijk staat in Aqaba de hardware klaar om de gevolgen van zo’n stroomdip op te vangen. Na een minuut of tien was er weer stroom. Komt wekelijks voor. Soms zelfs een paar keer per week. Maar de gevolgen zou ik de dag erna ervaren… Op het moment zelf dachten we aan de dove en doofblinde kinderen die in het donker naar bed werden gebracht. Gelukkig duurde het niet zo lang.

Vandaag onze eerste werkdag gehad. En wat voor één! De belangrijkste server, degene met alle gebruikersdata en programma’s erop, wilde niet meer opstarten. Dat krijg je met veel stof, oude hardware en (on)regelmatige stroomdips. Samen met de vaste IT-er hebben we dit varkentje kunnen wassen. Of eigenlijk; kunnen schoonblazen. Alle ramen open en alle stof streng teruggestuurd naar de woestijn met een blower. En of ik opgelucht was toen de machine weer draaide. Anders had ik waarschijnlijk nu nog steeds in het kantoor gezeten. Voordeel is wel dat ik nu meteen op vlieghoogte ben. Ik hou wel van cold turkey, maar in dit geval is het cold Jordan (deze week gaat het mogelijk sneeuwen) en een crash van de dataserver is niet een ideaal first day at the office event.

Tussendoor heb ik steeds even gekeken bij ‘juf Tanja’ en haar twee leerlingen. Die had zo haar eigen uitdagingen. Maar ze zijn er goed doorheen gekomen. Hoe? Dat kun je op haar blog lezen.

Wij zijn in ieder geval blij dat we gestart zijn. Op naar de rest van de week! En met support van (Facebook-)vrienden en familie gaat het zeker lukken. Vandaag is in ieder geval wel duidelijk geworden dat de hardware zo snel mogelijk moet komen. Nu maar hopen dat de apparatuur zonder al teveel inklaringskosten kan worden opgehaald. Wordt vervolgd.

René

Het zou zomaar een scene uit ‘Man bijt hond’ kunnen zijn: een doorgedraaide armageddonfreak probeert zich voor te bereiden op het eind der tijden. In werkelijkheid ben ik het maar die stroom uit de accu’s van een UPS leeg laat lopen en daarvoor op zoek gaat naar apparaten met een passend wattage.

Nu zal er op mijn hoofd weinig haar rechtop gaan staan, maar een aantal kilovoltampère  in combinatie met onevenredige stroomkennis heeft mij doen besluiten eerst de accu’s leeg te laten lopen voordat ik de apparaten open maak. En met succes. De oude accu’s (112 kilo!) heb ik inmiddels verkocht, waarmee transportkosten voor een deel kunnen worden gedekt.

In Jordanië komen er weer nieuwe accu’s in. Was een idee van mijn collega Klaas. Originele accupakketten zijn ontzettend duur. En nu hoeven we alleen standaard accu’s te kopen en te monteren. Scheelt transportkosten en geld.  Al mijn stappen om de zaak te demonteren heb ik gefotografeerd en beschreven. Dus als in januari de stroom in Jordanië definitief uitvalt, dan weten jullie in ieder geval hoe dat komt 😉 .

Nog een kleine zes weken te gaan. Laten we zeggen dat we in een ‘stroomversnelling’ zitten. Er is nog veel meer gebeurd. Maar dat staat in onze update.

René